W przyszłym roku „stuknie” jej pięćdziesiątka. Mimo to można odnieść wrażenie, że nasza historyczna seksbomba zamiast przebrzmiewać – młodnieje. Niedawno zrzuciła 20 kg wagi, regularnie ćwiczy, zdrowo się odżywia i do dbania o siebie wszystkich zachęca. Przyznaje, że pieczołowicie liczy kalorie, co o dziwo sprawia jej więcej przyjemności i satysfakcji, niż udręki. Na szczęście biust Kasi zachował w szaleństwie odchudzania imponujące rozmiary. Bo my przecież nie potrafilibyśmy sobie jej wyobrazić płaskiej niczym deska. Trzeba jednak przyznać, że w naszej pamięci zapisała się nie tylko dzięki uwydatnionej klatce piersiowej, ale i z pomocą wielu filmowych kreacji.
Figura ukończyła edukację aktorską w roku 1985. Karierę rozpoczęła od drugoplanowych ról między innymi u Kieślowskiego. Aktorstwo w Polsce nie było szczytem jej marzeń – po kilku rolach w ojczyźnie, postanowiła wyjechać do Hollywood. Tutaj zagrała epizodyczne postacie w dwóch filmach Altmana („Gracz”, „Pret-a-Porter”) oraz wystąpiła w kilku produkcjach telewizyjnych. Oszałamiającej kariery nie zrobiła, wiec postanowiła wrócić. W Polsce przecież od samego początku proponowano jej dobre i duże role. Nieźle wypadła w „Kingsajz” Juliusza Machulskiego czy w „Pociągu do Hollywood” Radosława Piwowarskiego. Niemalże każda postać, którą odgrywała, epatowała seksem i zmysłowością. Nie inaczej było w przypadku „Pierścienia i Róży” Jerzego Gruzy, serialu dla młodzieży, w którym zagrała tylko na pozór niewinną Różyczkę.
W latach dziewięćdziesiątych Figura zaczęła grać bardziej refleksyjne i rozwinięte psychologicznie role. Jej bohaterki nie przypominały już naiwnych, infantylnych blond piękności, były bardziej dojrzałe, świadome siebie i swojej wartości, poszukujące własnej tożsamości, często błądzące i charakterne. Wystarczy wymienić „Autoportret z kochanką” (ponownie Radosław Piwowarski), Teresę ze „Szczęśliwego Nowego Jorku” (Janusz Zaorski) czy „Wrzeciono czasu” (Andrzej Kondratiuk). Choć zdarzały jej się oczywiście występy komediowe. Najsłynniejszym i najbardziej zapamiętywalnym jest oczywiście rola Rysi Siarzewskiej w „Kilerze”. W 1999 roku na Festiwalu polskich Filmów Fabularnych otrzymała główną nagrodę za najlepszą pierwszoplanową rolę kobiecą („Ajlawiu” Marka Koterskiego).
Ostatnie dziesięć lat w Karierze Figury to nie tylko film („Zemsta”, „Żurek”, „Ubu Król”), ale i teatr. Występuje między innymi na deskach Teatru Współczesnego i Teatru Dramatycznego w Warszawie. Aktorka nie zapomniała również o telewizji, regularnie pojawiając się w różnego rodzaju sitcomach i serialach. Gościnnie występowała w „Lokatorach” czy „Niani”, pierwszoplanowe role grała z kolei w „Statyjce”, „Wiedźmach” i „Pogodzie na jutro”. Trudno jej jednak odzyskać popularność sprzed lat. Wyznacznikiem jej poparcia wśród fanów był występ w VII edycji programu „Taniec z Gwiazdami”. Mimo że wystąpiła w parze z jednym z bardziej lubianych tancerzy programu (obsesyjnie wręcz ubóstwianym przez kobiety) – Rafałem Maserakiem – odpadła już w trzecim odcinku.
Mimo to uśmiech nie schodzi z jej twarzy. Jest wciąż aktywna, udziela się, bywa, ma plany i ambicje. Jej upubliczniana radość przywodzi w pamięci młodzieńczy uśmiech i zdrowy witalizm, jakim obdarzała nas z ekranu w połowie lat 80. Niezależnie od poziomu sympatii bądź antypatii trzeba przyznać, że to jedna z najbardziej rozpoznawalnych twarzy (i ciał) w historii polskiego kina. Kasia Figura jest więc naszą seksbombą już na zawsze.
.jpg)
