Tom Hardy - aktor znany z wielu różnorodnych ról. Stosunkowo młody, z burzliwą przeszłością i świetlaną przyszłością. Bez wątpienia lubiany. Cóż takiego jest w tym napakowanym facecie z tatuażami, że kino go pożąda tak bardzo, że chce obsadzać go dosłownie wszędzie? Skąd to uwielbienie fanów – zarówno wśród damskiej części publiki, jak i typowo męskiego odbiorcy? Tom Hardy w ostatnich latach zagrał między innymi najsłynniejszego więźnia w historii („Bronson”), demonicznego amanta („Wichrowe Wzgórza”), głównego przeciwnika Batmana („Mroczny Rycerz powstaje), poczciwego barmana z czarną przeszłością („Brudny szmal”), zawodnika sztuk walki ("Wojownik”), radzieckiego oficera służb bezpieczeństwa („Child 44”), aż wreszcie najsłynniejszego wojownika pustkowi („Mad Max”). Co rusz słyszymy o kolejnych pomysłach na role, w które mógłby się wcielić. Bukmacherzy widzieliby go w roli Jamesa Bonda, aktualny Wolverine (Hugh Jackman) jako swojego następcę, sam Hardy chciałby zostać Punisherem, rzesza widzów chętnie obejrzałaby go w jakiejś z komiksowych adaptacji.
Jak na kogoś ustawionego na piedestale współczesnego Hollywood, Hardy do kina podchodzi z wyjątkową rezerwą. „Zwykle unikam festiwali filmowych, bo czuję się trochę dziwnie i nieswojo wśród ludzi, którzy kochają kino, a ja nie mam im za wiele do powiedzenia.
Rzadko oglądam filmy. Może powinienem oglądać więcej, ale jakoś mi nie podchodzą” – zdanie to, na swój sposób prowokujące, a jednak wypowiedziane z rozbrajającą naturalnością, charakteryzuje postać Hardy’ego. Hardy jest naturalny, trochę odpychający, bezczelny, a jednak intryguje, ostatecznie przyciąga. Zupełnie o uwielbienie nie zabiega, co stanowi wielką wartość w rozbuchanym, rozrośniętym przez buzujące ego Hollywood. „Obaj mają w sobie coś mrocznego i niebezpiecznego, jest w nich jakieś napięcie, nieprzewidywalność” – mówił George Miller, reżyser „Mad Maxa” o Hardym i jego poprzedniku, Melu Gibsonie. To słuszna charakterystyka.
Hardy swoją ciemną przeszłość ma wypisaną zarówno na twarzy, jak i na ciele – w postaci licznych tatuaży. W okresie młodości dał mocny wyraz buntu, co przypłacił krótką, ale intensywną wizytą na samym dnie. Był młodocianym przestępcą, uczestnikiem rozbojów, kradł i ćpał. Momentem zwrotnym była chwila, gdy obudził się gdzieś na mieście w kałuży własnych rzygowin.
Aktorstwem zajął się – bo jak sam mówi – nie potrafił niczego innego. Ścieżka kariery, intensywna, bogata, różnorodna i ciekawa pokazuje, że wybrał dobrą drogę. Dzisiaj ma 38 lat i uwielbiają go wszyscy – kobiety, mężczyźni, producenci, reżyserzy, wydawcy czasopism. Nieraz określany najseksowniejszym facetem na świecie onieśmielał metroseksualnych fircyków swoją potężną budową i wrażliwością ukrytą głęboko pod grubą skórą, pozując na okładkach magazynów.
Tom Hardy jest idolem facetów, którzy tęsknią za naturalnością, tradycyjną męskością. On naturalnością imponuje, jednocześnie budując konsekwentny, wyrazisty wizerunek – jakby od niechcenia, zupełnie normalnie. Na konferencjach prasowych pojawia się w T-shirtach, mówi bez maniery, nie ściemnia, nie gra. Jest sobą. Na ulicach spotykany we flanelowych koszulach, bejsbolówkach, jeansach, trochę potargany, brodaty, silny, prawdziwy – wzbudza respekt.
Aż dziw bierze, że to właśnie on wciela się w rolę Eltona Johna w jego filmowej biografii. A jednak pasuje to do jego wszechstronnego, nieskrępowanego schematami wizerunku. Już wkrótce na ekrany trafią dwa interesujące filmy z Hardym: „Legend”, gdzie aktor zagrał w podwójnej roli gangsterów-bliźniaków oraz „Zjawa” z główną rolą Leonardo DiCaprio, w reżyserii Alejandro Gonzaleza Inarritu, osławionego ostatnio przez znakomitego „Birdmana”. Nie możemy się doczekać!
.jpg)