Powieści science-fiction, które musisz przeczytać już teraz

Nie raz jest tak, że w pogoni za nowościami zapominamy o rzeczach absolutnie klasycznych. Biegając do kina na same wielkie premiery, mamy zaległości w produkcjach starszych, przełomowych, a jednocześnie znacznie lepszych od przereklamowanych nowości. Podobnie jest z książkami. Tymczasem ze staroci rezygnować się nie powinno. Wręcz przeciwnie – będąc w miarę aktywnym czytelnikiem, warto posiadać coś na kształt poczucia obowiązku, by po nie sięgnąć i dowiedzieć się wreszcie, co to znaczy ta dobra literatura science-fiction.
Philip K. Dick, Łowca androidów Na początek król królów. Przeczytać trzeba, potem trzeba obejrzeć. Niestety czasy chylą się ku apokalipsie i nie tylko mało kto sięga już po pierwowzór Dicka, ale i procent tych, którzy widzieli rewelacyjny film Ridleya Scotta z główną i brawurową rolą Harrisona Forda, regularnie się zmniejsza. Oryginalny tytuł „Blade Runnera”, to „Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?”. Książka Dicka jest zupełnie inna niż film. Mimo to zarówno dzieło pisarza, jak i reżysera są w stanie funkcjonować obok siebie, będąc jednocześnie przełomowymi w swojej dziedzinie. Nie można tego zlekceważyć.
Neal Stephenson, Diamentowy wiek Neal Stephenson, nieco mniej u nas znany niż Philip K. Dick, ale równie świetny, napisał kilka niesamowitych książek zdolnych zainteresować bez wyjątku każdego fana stylistyki science-fiction. Klimaty cyberpunkowo-steampunkowe, bogate światy, drobiazgowe wizje, brawurowa akcja, niesamowita intryga – wszystko to można znaleźć u Stephensona. Pisanie Neala ocenia się o geniusz nie tylko w „Diamentowym wieku”, ale i innych jego powieściach. Warto zwrócić uwagę na „Zamieć” czy „Cryptonomicon”.
William Gibson, Neuromancer Kolejny klasyk klasyków. Dla wszystkich tych, których interesuje stylistyka cyberpunku trochę bardziej niż przeciętnie, „Neuromancer” powinien stać się biblią. Początkowo trudno się wgryźć, potem jednak brudny świat Williana Gibsona potrafi wessać i już nie wypuścić. Historia opowiada o hakerze, tak zwanym „kowboju cyberprzestrzeni”, który za nielojalność wobec swoich szefów płaci uszkodzeniem systemu nerwowego. Od tej pory nie może już pracować w swoim zawodzie, co oczywiście będzie próbował naprawić. Kolejne części „Neuromancera” to „Graf Zero” oraz „Mona Liza Turbo”.
David Mitchell, Atlas chmur Nie, nie wystarczy obejrzeć filmu. Zresztą – to, co o filmie piszą to prawda. Jest on podejrzanej jakości. Nic w tym jednak dziwnego – materiał Davida Mitchella jest tak bogaty i gęsty, że przeniesienie go na ekran to zadanie niemalże karkołomne. Są więc tacy, którzy uważają, że rodzeństwo Wachowskich na „Atlasie chmur” właśnie ten kark złamało. Inni będą zeszłorocznego dzieła bronić z pełnym przekonaniem i zaangażowaniem. Jednym i drugim polecamy zapoznać się z tą bez żadnych wątpliwości genialną książką, o ile oczywiście jeszcze tego nie zrobili.
Aldous Huxley, Nowy, wspaniały świat Jedna z najgenialniejszych antyutopii, jaka kiedykolwiek powstała. Mimo, że Aldous Huxley napisał ją w 1931 roku (jej fabuła dotyczy roku 2541) do dziś wzbudza emocje i każe poddać się refleksji na temat kondycji współczesnego społeczeństwa. Prawdopodobnie będzie to robić już zawsze. Świat, w którym ludzkość nareszcie osiągnęła stan powszechnej szczęśliwości i zorganizowania, wydaje się przerażający. Wizja autora jest logiczna, racjonalna, dlatego porusza jeszcze mocniej. Tej książki nie wolno zlekceważyć.