Lubimy Czechów za różne rzeczy. Za poczucie humoru, dystans do samych siebie i poczciwość. Za zabawne komedie, które rozśmieszają nienachalnym, acz specyficznym humorem, za śmiech przez łzy, gorycz zmieszaną z radością. Lubimy ich też za dokonania literackie - za Milana Kunderę, Jaroslava Haska czy Karela Capka. Dodatkowo musimy im być wdzięczni także za czeskie oblicze fantastyki w postaci Miroslava Zambocha.
Zamboch w Polsce wydawany jest nieprzeciętnie często. W ofertach wydawniczych znajdziemy wiele tytułów, w tym na przykład: „Sierżanta”, „Mrocznego zbawiciela”, „Łowców” czy „Wylęgarnię”. Zamboch to także całe cykle powieściowe np. „JFK”, „Cykl o Koniaszu” lub „Cykl o Baklym”. Jest więc w czym wybierać, co czytać – jest się w co wciągnąć. Sympatykom prozy mocnej, mięsistej, czyli jednym słowem – męskiej, tegoż pisarza warto polecać. W zestawieniu z fantastyczną stylistyką zaspokoi głód przygody u niejednego przedstawiciela płci brzydszej.
Czym charakteryzuje się pisanie czeskiego autora? Mimo że Zaboch jest na wskroś fantastyczny, nie są to historie spod znaku subtelnych przygód elfów, delikatnych księżniczek czy walecznych książąt na białych koniach, galopujących przez tajemnicze i cudowne krainy. Słynny czeski pisarz najbardziej bowiem lubi rzeź.
To, czego możemy oczekiwać od jego prozy zawiera się w takich kategoriach, jak: okrucieństwo, potworność, szybka akcja, no i oczywiście seks. Także mocny, niezbyt romantyczny. Wspomnieć tu wystarczy na przykład „Mrocznego zbawiciela”, którego akcja toczy się w dziwacznym świecie fantasy zmieszanym z konwencją postapokaliptyczną. Mamy tu bezwzględnego bohatera (który zresztą jest charakterystyczny dla twórczości Zambocha), pozszywanego z różnych części, brzydkiego, bez tożsamości. R.C. pragnie się dowiedzieć kim jest – co trudne jest szczególnie w tak okrutnym świecie.
Oprócz rzezi znajdziemy tu osobliwe fragmenty na przykład o bożkach zaklętych w wibratorach i o innych cudownościach nie z tego świata, o których nawet nam się nie śniło. Zabijaka będzie również bohaterem książki pt. „Na ostrzu noża”. Postać najemnika, brutalne walki, intryga i wartka akcja – to cechy charakterystyczne dla tej prozy. Połączenie ciężkich motywów z poczuciem humoru i łatwością opowieści – za to chwalą Zambocha jego fani. W „Bez litości” koncepcja bohatera również jest podobna. Tutaj mamy jednak najbardziej ekstremalne ekstremum ze wszystkich. Bezkształtny, szpetny, ponury, brudny i śmierdzący potwór w skórze człowieka, czyli Bakly – to jego oczami śledzimy akcję całej powieści. Nasz bohater ma dość specyficzne hobby – uwielbia zabijać, ale tak, by jak najwięcej krwi zostało rozlanej. Z biegiem książki okaże się, że ten wyrzutek i niebezpieczne dziwadło miewa ludzkie uczucia.
Profesją Zambocha jest więc produkowanie bezwzględnych, żądnych krwi bohaterów – takich książkowych „Lobów”, którzy nieśmiertelni, zupełnie niezniszczalni, potrafią wzbudzić jednocześnie niechęć, jak i czytelniczą frajdę u niejednego mężczyzny, a raczej dużego chłopca, który kryje się w jego ciele.
