Słynny francuski reżyser, Luc Besson, naprawdę nie lubi Hollywood. Denerwuje się, gdy mówi się o nim jako o twórcy, który zamerykaniznował kino francuskie. Owszem, od początków swojej kariery marzył o tym, by zyskać rozgłos światowy, by posiadać znane nazwisko. Nigdy nie chciał jednak pracować na wzór amerykański. On bowiem chce i musi sprawować władzę nad filmem, który kręci.
W Hollywood to producent jest najważniejszy i to on podejmuje ostateczne decyzje, a nawet zgodnie ze swoimi upodobaniami może zwolnić reżysera. Reżyser dzieli się „władzą” jeszcze ze scenarzystą, który również ma solidne prawo głosu. Luc Besson uważa ten sposób pracy za chybiony. To reżyser powinien mieć największy wpływ na swoje dzieło, nie może być zaledwie „podwykonawcą”, rzemieślnikiem na zleceniu.
Dlatego też Besson jest reżyserem, który wchodząc na rynek amerykański, od początku walczył o swoje zdanie, stawiał na swoim. Filmy reżysera są pełnoprawnymi jego dziełami. Często jest też scenarzystą swoich produkcji. Spełnia się również w roli producenta, jednak pierwszeństwo decyzji pozostawia reżyserowi. Rozumie jak znacząca powinna być jego rola. Niestety (bądź stety) nie każdy w Hollywood to akceptuje w równym jak Besson stopniu.
Jego pierwszym głośnym filmem był „Wielki błękit” z 1988 roku. Opowiadał historię dwójki przyjaciół, którzy rywalizowali o to, kto jest lepszym nurkiem. Luc Besson znał się na tym temacie, jak nikt inny.
Jego rodzice byli bowiem zawodowymi nurkami. Reżyser do dziś podkreśla w wywiadach, że to natura nauczyła go życia, szacunku, zrozumienia pewnych pojęć. W roli głównej wystąpił debiutujący wtedy Jean Reno. I choć obraz zdobył uznanie, krytycy nie byli do końca usatysfakcjonowani. Recenzje nazywały Bessona mistrzem obrazu, ale jednak kiepskim scenarzystą. Piękne i wzruszające kadry to nie wszystko, by zrobić dobry film – huczały media. Besson zacisnął zęby i postanowił walczyć – oczywiście za pomocą sztuki filmowej.
„Nikita” była więc dla tamtych krytyków sporym zaskoczeniem. To ciężki film, pełen mięcha i dobrej akcji. Poruszający, twardy, mocny. Znowu zobaczyliśmy tu Jeana Reno (który stał się ulubionym aktorem twórcy), a role złodziejki narkomanki zagrała Anne Parrilaud („Człowiek w żelaznej masce”). Luc Besson zyskał uznanie. Teraz otworzyła mu się droga do światowego kina. Wykorzystał szansę, najlepiej jak potrafił. „Leon zawodowiec” kręcony w Ameryce i w języku angielskim do dziś uważany jest jako obraz kultowy.
Dzięki niemu Besson zyskał nazwisko, dostrzeżony został również Jean Reno, który ponownie zagrał u reżysera i była to najważniejsza jego rola w życiu. Film był szansą również dla młodziutkiej Natalie Portman, która od teraz miała zacząć pretendować do roli gwiazdy – najpierw dziecięcej, potem już zupełnie dojrzałej. Aktorka do tej pory nie wybiera kiepskich ról.
Kolejnymi produkcjami Besson podbił Hollywood. Zupełny laik przy oglądaniu „Piątego elementu”, mógłby nie zauważyć, że film został zrobiony przez rodowitego Francuza. Science fiction w dobrym guście, z dobrym pomysłem, piękną aktorką-modelka w roli głównej i arcyamerykańskim Brucem Willisem w obsadzie. To musiało wypalić. I wypaliło – Amerykanie całymi tabunami ruszyli do kin. Ponoć Besson wymyślił fabułę „Piątego elementu”, mając zaledwie kilkanaście lat. To już wtedy marzył o kręceniu filmów, a przez to marzenie nie skończył nawet szkoły. Nie będzie jednak przesadą stwierdzić, że na dobre mu to wyszło. Kolejnym filmem również dowiódł, że potrafi robić dobre filmy. Tym razem połączył dwie stylistyki – postanowił zrealizować kino uduchowione, filozoficzne, piękne obrazem, czyli takie, jakie lubi najbardziej, nie zapominając przy tym o amerykańskiej „pompie”.
Realizując „Joannę d’Arc”, musiał zmierzyć się ze scenarzystką, która zupełnie nie potrafiła zrozumieć wyboru głównej aktorki. Modelka jako święta dziewczyna? Piękna Milla Jovovivh w tej roli niewinnej dziewicy? Besson postawił na swoim. Miał rację. Dzisiaj to jedna z lepszych ról aktorki, która miała okazję udowodnić przy jej okazji swój talent. Po premierze w prasie posypały się dość mieszane recenzje. Chwalono piękno obrazu, krytykowano zbyt „nadęty” scenariusz. Widzowie do kina jednak poszli. I to tłumnie.
Ważnym filmem dla Bessona była również „Angela-A” – tutaj dał się ponieść poetyckiej fantazji, a w głównej roli obsadził również modelkę – Rie Rasmussen. Już po premierze tego projektu czuł się bardzo zmęczony, a ponoć zmęczenie to przerosło całkiem radość tworzenia. Stąd być może kilkuletni zwrot Bessona w stronę kina animowanego i serii „Artur i Minimki”. Udanej zresztą i zdecydowanie dojrzalszej i wyrafinowanej niż animacje amerykańskie.
Ostatnią produkcją Bessona jest „Lady” z 2011 roku - film, który u nas miał swoją premierę zaledwie pod koniec kwietnia tego roku. Nie zapominajmy jednak, że Besson to również producent, który w tej roli filmów zrobił całe mnóstwo. Znalazła się wśród nich seria „Taxi”, „Człowiek pies”, „Transporter” czy „Miłość i inne nieszczęścia”. Besson to świadomy twórca – wie, czego chce, wie jaką drogą podążać. Niedawno skończył pięćdziesiątkę – możemy więc oczekiwać, że przed nim jeszcze cała masa filmów. Być może jeszcze lepszych.
