Mimo że jazz nie jest wybitnie popularnym rodzajem muzyki, każdy zna to nazwisko i potrafi rozpoznać ten zachrypnięty głos w radiu. Louis Armstrong, będąc jedną z najjaśniejszych gwiazd jazzu, nie tylko wzbogacił go o całkiem nowe elementy, ale też skutecznie rozpropagował wśród mas. "What a Wonderfull World" to hit, który podoba się niemalże każdemu – od młodych odbiorców po starych już dziadków. To muzyka, która autentycznie łączy pokolenia.
Louis Armstrong zmarł dokładnie czterdzieści lat temu. Jego śmierć była cicha i bezbolesna. Umarł we śnie – dzień wcześniej zagrał ostatni koncert. Posiadał ogromną charyzmę, poczucie humoru, szeroki estradowy uśmiech i oczywiście talent.
Muzyka była jego życiem. Pozostawił po sobie niezapomniane piosenki, często radosne i wyzwalające w nas wyłącznie pozytywne emocje. "Dream a Little Dream of Me", "Hello Dolly", „Dancing Cheek to Chee”, „Mack The Knife” – to utwory, które z powodzeniem mogą posłużyć jako zaklęcia wprowadzające w pogodniejszy nastrój. A wyjątkowa pogoda ducha Armstronga to jeszcze bardziej niesamowita cecha, kiedy przyjrzymy się jego biografii.
Muzyk nigdy bowiem nie miał łatwo. Dorastał w dzielnicy Nowego Orleanu, mieszkał w ruderach, nie chodził do szkoły, za strzelanie podczas ulicznej zabawy został zatrzymany w zakładzie poprawczym. To tam zapisał się do zespołu, zaczął śpiewać i grać. Kiedy wrócił do normalnego życia, przeważnie podejmował się prac fizycznych. Jego determinacja była jednak ogromna.
Był samoukiem, który szlifuje umiejętności na pożyczonych instrumentach, grywał gdzie się dało i z kim się dało. Aż został członkiem orkiestry. Jego sława rosła systematycznie, zaczęto przyjmować go z ogromnym entuzjazmem, czekano na jego solówki. Armstrong lubił żartować na scenie – choć nie każdy to tolerował. Czasami jego dowcipy przekraczały granice „poprawności politycznej”.
Muzyka Armstronga w słynnej grze "Fallout 2"
Ten najsłynniejszy muzyk jazzowy, podobnie jak jego muzyka, miał talent do łączenia ludzi. W Ameryce szarpanej podziałami rasowymi, skutecznie walczył z segregacją i uprzedzeniami. Będąc popularnym wśród białych, stał się również głosem czarnych i ich praw, budował ich poczucie wartości. Jako pierwszy czarnoskóry muzyk pojawił się na okładce „Time”. Jego hity są nieśmiertelne, tak jak piosenki Beatlesów, z którymi miał przyjemność ścigać się na listach przebojów. Był postacią afirmującą życie – poprzez swoje działania i muzykę, którą grał. Powinien być polecany ponurakom, jako zastrzyk optymizmu, więc na przekór smutkom i marudzeniu – słuchajmy Armstronga.
