Jeffrey Deaver już lata temu zaskarbił sobie zaufanie czytelników. To obecnie jeden z najlepszych pisarzy literatury sensacyjnej, której zadaniem jest dostarczenie odbiorcy dobrej i emocjonującej rozrywki. Najbardziej rozpoznawalnym chwytem w pisarstwie Deavera jest zaskoczenie – to pisarz, które z niespodzianek fabularnych uczynił znak firmowy. Problem w tym, że czytelnicy, zawsze kiedy sięgają po jedną z jego książek, już z miejsca oczekują, że zostaną zaskoczeni. Pytanie więc – ile można zaskakiwać i na jak długo wystarczy ta formuła – nie wydaje się być bezzasadne.
Odpowiedź brzmi - na bardzo długo. Deaver wciąż jest w formie. Niedawno na polskim rynku pojawiła się kolejna jego powieść pt. „Twój cień”, a każdy fan tego pisarza znajdzie tu wszystko to, co w tym pisarstwie cenił już od dawna. Cóż jeszcze, prócz zaskakiwania, charakteryzuje prozę Deavera? Szybka akcja, ale dozowana z umiarem, umiejętne budowanie napięcia – tak, znajdziemy tu wszystko, czego oczekiwać można od dobrej klasy literatury sensacyjnej. Deaver, podobnie jak inni pisarze po fachu, akcję buduje w dużej mierze na dialogach, spychając opisy i psychologizowanie na plan dalszy. Robi to na tyle sprawnie, że nie moglibyśmy mieć do niego pretensji. Owszem, nie jest Tołstojem, ale czy każdy nim być musi? To nie o to w tej literaturze chodzi. A o co?
O czystą rozrywkę. O niezobowiązującą chwilę oddechu w natłoku dnia codziennego i ekspresową lekturę, która skończy się prawie tak szybko, jak się rozpoczęła. No i o dobrą intrygę. Najsłynniejszą z książek Jeffreya Deavera jest oczywiście „Kolekcjoner kości” zekranizowany w 1999 roku. W głównych rolach zobaczyliśmy tu Denzela Washingtona i Angelinę Jolie. Z kolei najsłynniejszym powieściowym cyklem tegoż autora to oczywiście dziewięć tomów o sparaliżowanym kryminalistyku – Lincolnie Rhyme oraz policjantce Amelii Sachs. Jedną z jego części był właśnie „Kolekcjoner kości”. Rhyme to postać z tego rodzaju, jaki uwielbiają czytelnicy, czyli pełna sarkazmu ale zabójczo bystra. Taki bohater chyba nigdy się nam nie znudzi.
Deaver, prowadząc wszystkie te fascynujące sprawy policyjne, nie zapomina o jednym ważnym elemencie sensacyjnego thrillera. On wie, że fajnie skonstruowane postacie, dobra intryga, ciekawy zabójca, a nawet świetny warsztat pisarza i jego pomysłowość, na nic się nie zdadzą, jeżeli pisarz odpowiednio nie uwiarygodni swojej opowieści. Deaver to potrafi i do pisania każdej z książek zasiada imponująco przygotowany, zawsze tworząc wiarygodne otoczenie dla swojej intrygi i operując policyjną wiedzą – dzięki czemu czytelnik nie ma powodu, by mu nie ufać. Powierza więc w dobre ręce swoje emocje – w ręce pisarza, który swoje książki tworzy bardzo starannie, dopieszczając każdą ich warstwę.
Wydawać by się mogło, że napisanie powieści sensacyjnej nie jest więc sztuką. Pisarze tego nurtu są rozgrzeszani ze spłaszczani psychologicznych sylwetek bohaterów, czy pomijania opisów świata przedstawionego. Nic bardziej mylnego. Sztuka budowania napięcia i uwiarygodniania intryg nie należy do najłatwiejszych – wiedział o tym nawet Tołstoj.
