Jack Kerouac i Beat Generation czyli jak iść pod prąd?

Pokolenie bitników do dziś otoczone jest legendą. Jak to zwykle bywa z buntownikami, Ci zawsze wzbudzają emocje wśród społeczeństwa, przez długi czas są na językach, a potem znacząco zapisują się na kartach historii. Bitnicy wzbudzali duże kontrowersje. Szokowali, jednocześnie fascynując, prowokowali – zdobywając wiernych zwolenników. Swego czasu Ameryka miała z nimi duży problem. Kim byli bitnicy? Mianem Beat Generation określano powstały w latach 50. ruch literacko-kulturowy. Jego mentorami byli: Allen Ginsberg, William S. Burroughs, Jack Kerouac i Neal Cassady. Rozczarowani pozornie uporządkowanym życiem według reguł „American Dream”, agresywnie atakowali obserwowaną przez siebie hipokryzję społeczeństwa, panujące wzorce „idealnego” życia, fałsz, materializm i przemoc. Bitnicy, w ramach buntu, nie imali się żadnych etatów, nie angażowali się w stałe związki, nieustannie zmieniali miejsce zamieszkania. Będąc świadkami wydarzeń zimnej wojny, byli także gorzkimi komentatorami obłudnej polityki. W oczach ułożonego społeczeństwa stali się niebezpieczni. Jawili się jako brudasy, ćpuny i deprawatorzy. Owszem, trzeba przyznać, że pokolenie bitników nie przebierało w używkach żadnego rodzaju. Najważniejszym sposobem manifestu przedstawicieli Beat Generation była sztuka. Biblia wyznawanej przez nich ideologii, powieść „W drodze” autorstwa Jacka Kerouaca, to spontaniczny zapisu wspomnień autora. Książka ta od samego początku budziła ogromne kontrowersje. Podobno pisarz stworzył ją w transie, pisząc bez przerwy przez trzy miesiące. Odrzucana przez sześć lat przez wszystkich wydawców, po publikacji nieustannie wywoływała szok i oburzała. Stosunek jej autora do narkotyków, wolnych związków i seksu bez ograniczeń wprawił niejednego „porządnego” obywatela Ameryki w zdumienie. Odpowiednikiem w poezji prozatorskiego „W drodze”, jest poemat Allena Ginsberga pt. „Skowyt”. Napisany jednym cięgiem, dostosowany do rytmu naturalnego oddechy człowieka, jest emocjonalnym, niezwykle gorzkim obrazem pogrążonej w szaleństwie Ameryki. Złość epatuje z każdego wersu. Ginsberg specjalizował się w poezji opisującej narkotyczne wizje, opiewał w wierszach LSD czy amfetaminę, nawoływał do wolnej miłości. Jego twórczość wstrząsnęła Ameryką, ta jednak znalazła się właśnie na progu społecznej rewolucji. Niebezpiecznie rozpędzonej lokomotywy nie dało się już zatrzymać. Równie skandaliczny wydawał się „Nagi lunch” Burroughs’a. Autor stworzył swoją książkę, będąc już silnie uzależnionym od narkotyków. Jej fabuła to zbiór szokujących i chaotycznych halucynacji i wizji, tutaj fantasmagorie zupełnie mieszają się z rzeczywistością. Książka przez kilka lat była zakazana w wielu rejonach Stanów Zjednoczonych (w dużej mierze z powodu opisów stosunków homoseksualnych). Na jej podstawie David Cronenberg nakręcił w 1991 roku film. Inne powieści Burroughs’a wzbudzały podobne kontrowersje. Ekscentryczny był oczywiście sam autor. Uprawiał na przykład magię. W 1993 roku został inicjowany do Magicznego Paktu Iluminatów Thanaterosa.

Nie ma wątpliwości, że pokolenie bitników wywarło ogromny wpływ na rewolucję obyczajową lat 60. Ginsberg przez długie lata angażował się w propagowanie wyznawanej przez siebie ideologii. Inaczej było w przypadku Kerouaca – nałóg alkoholowy okazał się zbyt wyniszczający. Pisarzowi nigdy już nie udało się osiągnąć twórczej formy, znanej z „W drodze”. Doznał udaru mózgu, spowodowanego długotrwałym piciem. Pokolenie bitników odeszło. Jednak nawet dzisiejsi czytelnicy, ci o buntowniczej naturze, z entuzjazmem sięgają po ich dzieła.